تبیان، دستیار زندگی

نه کسی باهاش حرف می‌زد، نه کسی تحویلش می‌گرفت! تنهای تنهای تنها شده بود. هیچ‌کسی براش باقی نمونده بود. حتی نمی‌تونست کسی رو مقصر بدونه، چون خودش علت ماجرا رو می‌دونست! تقصیر خودش بود که با اخلاق و رفتاری دور از انتظار، دیگران رو از خودش رنجیده‌خاطر و دور کرده بود. زبان پر نیش و کنایه، روز به روز، دوستانش رو کم و کمتر کرده بود... «» آرزو می‌کنم که هرگز، همچون تک درخت قصه و عکس من، به خاطر رفتارت، تنها نمانی. اصلاً بگذار راحت بگویم: زبانمان را نگه داریم، تا دوستانمان را نگه داریم! «عکس و نوشته‌ای از سعید سخایی (جاده دوستی)»