علامه حسن زاده آملی
حکیم عارف و فقیه عالم آیة اللّه حسن زاده آملی یكی از این نوابغ و نوادر روزگار و گوهر گرانبهای علم و فضل و کمال به شمار می روند. این دانشور گرانمایه در علومی چون قرآن و تفسیر، نهج البلاغه و حدیث، کلام اسلامی، فقه و اصول، حکمت و عرفان، رجال، ریاضیات، نگارش و خوش نویسی، ادبیات و شعر، نجوم، هیأت و علوم غریبه تبحر داشته، تدریس نموده، در بسیاری از این رشته ها صاحب نظر بوده و در برخی از این معارف صاحب سبک و نوآوری می باشد این ویژگی ها موجب شده که ایشان به عنوان شخصیتی جامع و عالمی ذوالفنون به شمار آید و خاطره مشاهیر صاحب عنوان و علمای برجسته سلف را در اذهان تداعی کند، او جامع علم و عمل و برخوردار از علوم رسمی و عرفانی و حامل نور ظاهر و باطن است. حسن طبری آملی مشهور به «حسن حسن‌زاده آملی»، فرزند عبدالله، در اواخر سال 1307 هجری شمسی در روستای «ایرای» در بخش «لاریجان» مربوط به شهرستان آمـــــل متولد و در حجر کفالت و تحت مراقبت پدر و مادری الهی، بزرگوار و اهل یقین، تربیت و از پستان پاک مادری عفیفه صدیقه طاهره و پاک از «ارجاس حین الولاده» که پستان معرفت و اخلاص و صداقت بود، شیر نوشیدند و پرورش یافتند.
در سن شش سالگی، به مکتب خانه رفته و خواندن و نوشتن یاد گرفت. تعدادی از جزوات متداول در مکتب خانه‌های آن زمان را خواند و در خردسالی تمام قرآن را یاد گرفت. سپس وارد دوره? ابتدایی دروس حوزوی شد. تاریخ ورود وی به حوزه? علمیه مهرماه سال ???? هجری شمسی بود. متون ابتدائی درس حوزه را در آمل در نزد «محمد غروی» و «عزیزالله طبرسی» و «شیخ احمد اعتمادی» و «عبدالله اشراقی» و «ابوالقاسم رجائی» و«آیت الله فرسیو» و سایرین فرا گرفت و در آمل آغاز به تدریس چند کتاب مقدماتی نمود.
مهاجرت به تهران
در شهریور ???? خورشیدی به تهران آمد و چند سالی در مدرسه? حاج ابوالفتح به سر برد و باقی کتب حوزوی را نزد آیت‌الله سید احمد لواسانی خواند. چندین سال در مدرسه? مروی به سر برد و زیر نظر آیت‌الله محمد تقی آملی و حاج میرزا ابوالحسن شعرانی طهرانی (به مدت ?? سال) تلمذ نمود و از همو اجازه? اجتهاد دریافت داشت.
مهاجرت از دارالعلم تهران به قم
در سال ???? هجری شمسی به قصد اقامت در قم ، تهران را ترک گفته و پس از ورود به قم، آغاز به تدریس معارف حوزوی و فنون ریاضی نمود.
بارقه ای الهی
نکته ای که در دوران تحصیل و پس از آن در سیره و شیوه زندگی ایشان مشاهده می گردد، توجه به لطف خداوند، توکل و استعانت از فضل پروردگار است. خودش می نویسد:
در سن چهارده سالگی به فضل پروردگارم بارقه مشرقیه الهیه و شهاب قبسی به من رسید که به اقتضای عین ثابته ام مطلوب من بود، این بارقه همانند نوری پیش رویم شتافته، مرا به کسب معارف الهی راهنمایی و به تخلّق به اخلاق ربوبی ترغیب و به تأدّب به آداب انسانی تحریض می کرد و مرا به فرار و انزجار از آیین های تباه و پست تحریص می نمود. ایشان متذکّر می گردد: زمانی شبهات گوناگون بر من روی می آورد و از تطبیق مسایل عرفانی عاجز مانده بودم و از کثرت فکرت به فرسودگی مبتلا گشته بودم ولکن در درس ها حاضر می شدم و از خویش ابراز نمی کردم، تنها چیزی که مرا از این ورطه هولناک هلاک رهایی بخشید لطف خدا بود، سرانجام بارقه های الهی چون نجم ثابت بر آسمان دل طارق آمد و در پناه ربّ ناس از وسواس خنّاس نجات یافتم.
ادامه ی مطلب را در این تاپیک دنبال کنید.
