تبیان، دستیار زندگی

*و در «صور» دمیده می شود، پس همه کسانی که در آسمانها و زمینند می میرند، مگر کسانی که خدا بخواهد.سپس بار دیگر در «صور» دمیده می شود، ناگهان همگی به پا می خیزند و درانتظار ( حساب و جزا) هستند.*2

*و هر گاه وسوسه ای از شیطان متوجه تو گردد، از خدا پناه بخواه که او شنونده و داناست.*3

1- این آیه از امیدبخش ترین آیات قرآن برای گناهکاران است. شمول این آیه به حدی است که در روایتی از امیرالمومنین علی(ع) می خوانیم : « در تمام قرآن آیه ای فراگیر تر از « یا عبادی الذین اسرفوا...» نیست.»

2- فریاد مرگ و حیات
در آیات فراوانی از قرآن مجید اشاراتی به موضوع نفخ صور(دمیدن در شیپور) آمده است. از این آیه به خوبی استفاده می شود که دوبار در صور دمیده می شود؛ یک بار در پایان جهان که همه خلایق می میرند و این نفخه مرگ است، و بار دیگر در آستانه رستاخیز که همه مردگان زنده می شوند و این نفخه حیات است. آنچه با ظاهر آیات سازگار است این است که این تعبیر(نفخ صور)جنبه کنایی ندارد بلکه واقعا" در شیپور دمیده می شود ولی واضح است که آن یک شیپور عادی نیست؛ صاعقه و صیحه عظیمی است که تمام آسمان و زمین را پر می کند و سبب مرگ ناگهانی همه موجودات زنده می شود یا همه را به حرکت و جنبش می آورد و سبب حیات می شود.در حدیثی از امام سجاد(ع) می خوانیم: « صور، شاخ بزرگی است که یک سر و دو طرف دارد و فاصله میان طرف پایین که به سمت زمین است تا طرف بالا که به سمت آسمان است به اندازه فاصله اعماق زمین هفتم تا فراز هفتمین آسمان است و در آن سوراخ هایی به شمار ارواح خلایق است و دهانه آن به وسعت بین آسمان و زمین است.» در احادیث آمده که یکی از فرشتگان خدا «اسرافیل» مأمور دمیدن در صور است.از بعضی روایات استفاده می شود که فاصله بین نفخ اول و دوم چهل سال است ولی اینکه آیا این سال ها همچون سال های این دنیاست یا همانند سال ها و ایام قیامت درست بر ما روشن نیست.(پیام قرآن، ج6، ص 67)
در روایتی از امیر مؤمنان (ع) درتوصیف آنچه پس از نفخه یکم رخ می دهد می خوانیم: « درصور دمیده شود و جان ها از تن بیرون آیند و زبان ها گنگ شود و کوه ها ی افراشته و صخره های استوار چنان فرو ریزند که از دور چون سراب های لرزان در نظر آیند و آبادی ها، زمینی خشک و هموار شود.» (نهج البلاغه، خطبه 186)

3- پیامبر اکرم(ص) فرمود:« من سخنی می دانم که اگر مرد خشمگین آن را بگوید، خشمش فرو می نشیند و آن جمله « اعوذ بالله من الشیطان الرجیم» است.
و در روایتی از حضرت علی (ع) می خوانیم:« هرگاه شیطان یکی از شما را وسوسه کرد، باید به خدا پناه ببرد و بگوید: «آمَنتُ بِاللهِ مَخلِصا" لَهُ الدّین»(به خداوند ایمان آوردم و دین خود را برای او خالص می کنم.)

تو که زنگار قلبت را سجودت می دهد صیقل     برای دوستانت هم دعایی کن که محتاجند

هر کس به خاطر خدا از چیزی بگذرد، خدا بهتر از آن را به او عنایت می کند.

التماس دعا...

خدایا...                               
هرگز نگویمت که دستم

بگیر!
عمریست گرفته ای...
رهایم مکن!

در این شب مقدس، دست های خالی و ساده ام دخیلتان!
ما را به رسم رفاقت دعا کنید.

شخصی نزد پیامبر(ص) رفت و عرض کرد: ای پیامبر خدا، مرا به چیزی سفارش کن، پیامبر فرمود:« برادر مسلمانت را با روی گشاده ملاقات کن.»
در روایت دیگر از پیامبر(ص) می خوانیم:« در روز قیامت، چیزی برتر از اخلاق نیکو در ترازوی عمل کسی نهاده نمی شود.»

التماس دعا...

شگفتا که حلاوت علی(ع) در جان

تاریخ می رود و روح های

تشنه و کویریمان ، بی تاب قطره ای

از چشمه سار کرامت اوست.
او که گویای حقیقتی بود با حق توأم و مبشّر اسلامی بود با عدالت مقرون و مروج آیینی بود که عبادت

خدا در آن همراه بود با اندیشه نان!
او که عطر وحی، طعم حقیقت و گرمای توصیف ناپذیر ایمان را به رگه های تاریخ تزریق کرد.
سخت پرشکوه است و بی کران پر لطافت، واپسین ساعات زندگانی امیر عدل ..
اکنون، مردی که زیبایی و بلندی روح او و عظمت حکومت عدلش، در اوراق تاریخ می درخشد، در آستانه مرگ است.
او که تاریخ در برابر زندگانی پر حادثه و خلاقّه اش، خیره مانده است، در هنگامه مرگ نیز دست به آفرینش زده و عدالت را به روشنایی خورشید و به زلالی آب می نمایاند.
علی(ع) را به خانه بردند و برایش شیر آوردند، گفت: اول به ابن ملجم بدهید!
سکوت حزن انگیزی بر خانه سایه افکنده است و طنین دعا و مناجات مردمی که علی (ع) را می شناسند...
لحظه هایی بس بزرگ می گذرد که علی(ع) باورهای گران زندگانی خود را بر فرزندش می خواند و او را به آنچه شایسته است وصیت می کند.
" دلت را به اندرز زنده دار و به پارسایی بمیران، و به یقین نیرو بخش و به حکمت روشن گردان، و به یاد مرگش خوار ساز،و به اقرار به نیست شدنش وادار ساز، و به سختی های دنیایش بینا گردان، .....
پسرکم! هر چند من به اندازه همه آنان که پیش از من بوده اند نزیسته ام، اما در کارهاشان نگریسته ام و در سرگذشتهاشان اندیشیده ام........"
زمان ، دامن سکوت و تحمل را در هم شکست و عقده ای گلوی حقیقت را فشرد و بوی مرگ برخاست و قطرات اشک بر چهره ها غلطید.
اندوه و حسرت بر تاریخ خیمه زد و سکوت مرگباری، بر جهان چیره گشت.
علی (ع) که گاه به شمشیر، گاه به سکوت وزمانی به حکومت، دیانت را به جهان آزمود، در خون خویش غنود و حلاوت وصال، او را از ما در ربود.
غم و اندوه قلب شیعیان علی(ع) را پر کرد.....

بشارت بیستم- آیه 45 سوره العنکبوت

امام صادق(ع) می فرماید: « کسی که دوست داد ببیند نمازش مقبول درگاه الهی شده یا نه، باید ببیند آیا نماز او را از زشتی ها و منکرات بازداشته یا نه؟ به همان مقدار که بازداشته، نمازش مقبول است.»
در روایتی می خوانیم که جوانی از انصار نماز را با پیامبر(ص) ادا می کرد اما آلوده گناهان زشتی بود. این ماجرا را به پیامبر(ص) عرضه داشتند.حضرت فرمود:« سرانجام نمازش روزی او را از این اعمال باز می دارد.»

 التماس دعا...

قرآن چراغ راه پاکدلان و حقیقت جویان است و هماره در پهنای زمین و وسعت زمان، نور هدایتی فراروی حقیقت طلبان بوده است.

بشارت نوزدهم- آیات 30 و38 سوره الفرقان

1- اصحاب الرَّس؟
از امیرالمونین علی (ع) حدیثی طولانی درباره اصحاب رس نقل شده که خلاصه آن چنین است:آنها قومی بودند که درخت صنوبری را می پرستیدند و به آن «شاه درخت» می گفتند. آنها دوازده شهر آباد داشتند که بر کنار نهری به نام رس قرار داشت.این شهرها،« آبان، آذر،دی، بهمن، اسفند، فروردین، اردی بهشت، خرداد، مرداد، تیر، مهر و شهریور» نام داشت. که عَجَم نام ماه های سال خود را از آن گرفته است. آنها به خاطر احترامی که به درخت صنوبر می گذاشتند،بذر آن را در مناطق دیگر می کاشتند و نهری برای آبیاری آن اختصاص داده بودند.حتی اگر کسی از آن آب می خورد او را به قتل می رساندند و می گفتند: این مایه حیات خدایان است و شایسته نیست کسی چیزی از آن کم کند.آنها در هر ماه از سال، روزی را در یکی از شهرها عید می گرفتند و به کنار درخت صنوبری که خارج از شهر بود می رفتند، برای آن قربانی می کردند و حیواناتی سر بریده به آتش می افکندند.هنگامی که دود از آن به آسمان برمی خاست در برابر درخت به سجده می افتادند و گریه و زاری سر می دادند. عادت و سنت آنها در همه این شهرها چنین بود تا اینکه نوبت شهر بزرگی که پایتخت پادشاهشان بود و اسفندیار نام داشت می رسید، تمامی اهل آبادی ها در آن جمع می شدند و دوازده روز پشت سرهم عید می گرفتند و آنچه در توان داشتند قربانی می کردند.هنگامی که آنها در کفر و پرستش درخت فرو رفتند، خداوند پیامبری از بنی اسرائیل را به سوی آنها فرستاد و او مدتی آنها را به عبادت خداوند یگانه و ترک شرک دعوت کرد، اما آنها ایمان نیاوردند. او نیز بر آن درخت نفرین کرد و درخت خشکید.آنها هنگامی که چنین دیدند ، سخت ناراحت شدند و تصمیم بر کشتن آن پیامبر گرفتند.چاهی عمیق کندند و و او را در آن افکندند و سر آن را بستند و بالای آن نشستند و پیوسته ناله او را شنیدند تا جان سپرد. خداوند نیز عذاب شدیدی را در پی کار آنها برایشان فرستاد و تا آخرین نفرشان را نابود کرد.( تفسیر المیزان،ج15،ص 218)

که علی وار بودن و علی وار زیستن

و علی وار مردن است و علی وار

پرستیدن و علی وار اندیشیدن و علی

وار جهاد کردن و علی وار کار کردن

و علی وار سخن گفتن و علی وار سکوت کردن است- تا آن جا که در توان این بنده ی ناتوان علی است.همواره فرا یادم آر.

در میدانی نزدیک به خانه خدا، در مسافتی

نزدیک به دروازه بزرگ شهر، در هنگام

نیمروز، گام های سه مرد به حرکت در

می آید، مردانی قربانی جهل و بازیچه جور..
در محلی خلوت گفتگو می کنند در حالی که

به آتش جهل می سوزند و کینه، مشتعلشان

می سازد. در آن انجمن سرخ ، لبریز از خشم، نقشه مرگ مسببان فلاکت امت از دید این سه تن، طرح ریزی می شود.
ابن ملجم ترسان و نگران وارد شهر می شود، برای گرفتن سهم خود به خدمت علی(ع) می رسد و علی (ع) قاتل را می شناسد.علی (ع) دست دراز کرده سهم وی را می پردازد!
و همان شقّی، نیت پلیدی را در سر می پروراند و برای وفای به عهد خود آمده است!
که امام را به قتل برساند!
....پس در کمین گاهی نشست که صدای پایی که تمام سپیده دم ها این راه را طی می کرد، نزدیک گردد.
جمعیت در مسجد گرد آمدند، و اذان، رسیدن سپیده دم را اعلام کرد، صدای اذان علی(ع) از گلدسته مسجد،
به سوی محراب رفت و به نماز ایستاد ...
ابن ملجم در کمینگاه بر خود می لرزید..
تا آنکه علی(ع) سر بر خاک نهاد ....
و خون از فرق علی(ع) جاری شد و ندای "فزت و ربّ الکعبه" علی در همه رگ های حیات جاری شد...
فریاد انتقام جویی پرکین ابن ملجم به گوش رسید که:" الحکم لله یا علی لا لَکَ"
                                که علی! حکمیت از آن خداست نه از ان تو!
اما هنوز در جسد علی تپش زندگی بود. صلابت علی درد و محنت را به سخره گرفت،
اما خون جاری ...
و سرانجام مأموریت علی در این جهان به اتمام می رسد.........

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد؟
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت؟
ولی بسیار مشتاقم،
که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی،
دَم گرم خوشش را بر گویم سخت بفشارد،
و خوابِ خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدین سان بشکند در من،
سکوت مرگبارم را

چقدر این قفس برایم تنگ است...                          به قلم دکتر علی شریعتی