سال پر هیاهوی فوتبال ایران

چشم انداز فوتبال ایران در سال 1393 اگر نگوییم فاجعه بار بوده ، دست کم جای امیدواری چندانی نداشت.شکست های سریالی که از نوجوانان آغاز شد و به جوانان و امید تعمیم پیدا کرد. اما در مورد تیم بزرگسالان اما و اگرهایی وجود دارد و عده ای آن را مثبت و عده دیگری منفی قلمدادش می کنند.

با این وجود تیم ملی بزرگسالان با هدایت کارلوس کی روش می توانست به یک موفقیت تاریخی دست پیدا کند که متاسفانه هرگز شانس و اقبال میانه خوبی با این تیم نداشت.

علی کفاشیان که در ادامه به رکورد شکنی ویژه او در فوتبال ایران می پردازیم، یک شعار همیشگی را در فدراسیون فوتبال ایران، سرلوحه کارهایش قرار داده بود؛ موفقیت در تیم های پایه. او که مردی از جنس دو و میدانی است به خوبی درک کرده بود، اگر به زیرساخت ها اهمیت دهیم آن وقت به صورت خودکار در آینده موفقیت پیش روی ما قرار می گیرد. اما در سال 93 در رده های پایه ما روزهای سیاهی را پشت سر گذاشتیم. تیم های نوجوانان زیر نظر قنبرپور و جوانان با هدایت علی دوستی مهر حذف شدند و تیم امید ضعیف ترین نتیجه تاریخش را در بازی های اسیایی اینچئون با وینگادا گرفت. برخلاف کاروان ورزش ایران که در کره جنوبی به خوبی درخشید تیم فوتبال امید با یک شکست عجیب و تاریخی مقابل ویتنام همه را شگفت زده کرد.

ماحصل این شکست های سه گانه در تیم های پایه برکناری قنبرپور از تیم نوجوانان، علی دوستی مهر از جوانان و نلو وینگادا از تیم امید بود و به ترتیب حمید علیدوستی، امیرحسین پیروانی و محمد خاکپور جانشین مربیان شکست خورده شدند. از این رو با سند و مدرک می شود عنوان کرد؛ فوتبال ایران دست کم روی شعارهایی که کفاشیان همواره روی آن تاکید کرده بود، شکست خورد. حالا تنها امید باقی مانده به تیم امید است که رئیس فدراسیون فوتبال به صورت تمام و کمال اختیارات آن را به حبیب کاشانی سپرده  و انتظار دارد طلسم 4 دهه ای عدم صعود فوتبال ایران به المپیک سرانجام توسط این گروه بشکند. اما شواهد امر و سطح متوسط توانایی بازیکنان تیم امید می گوید شاید شکستن این طلسم این بار هم شدنی نباشد. فروردین ماه سال پیش رو بازی های مقدماتی به صورت فشرده در تهران برگزار می شود و سپس  تنها یک تیم از گروه ایران که عربستان، فلسطین، افغانستان و نپال را در ان حضور دارند به مرحله بعد صعود می کنند و تازه جنگ اصلی آنجا آغاز خواهد شد.

آیا سال 93 برای کی روش و تیمش خوب بود؟

لحظه سال تحویل را به یاد بیاورید؛ لحظه ای که قرار بود از سال 92 به 93 نقل مکان کنیم. بدون شک بزرگترین خواسته و مطالبه اهالی فوتبال در پای سفره هفت سین، موفقیت تیم ملی فوتبال در جام جهانی 2014 برزیل بود که سه ماه بعد از آن شروع می شد. از لحاظ آماری تیم ما همانقدر امتیاز گرفت که در دوره قبل در سال 2006 آلمان موفق یه صیدش شده بود. تنها یک امتیاز. اما اگر داور صرب کمی تنها کمی با فوتبال ما مهربان بود و یا درخشش خیره کننده گلر آرژانتین روی ضربه سر اشکان دژاگه نبود،شاید آرزوی مردم ایران پای سفره هفت سین بر آورده می شد.اما نه تنها خوش شانس نبودیم که حتی در واپسین لحظات بازی، همان تساوی را هم با باخت تاخت زدیم. همین اتفاق کمرشکن موجب شد در بازی سوم لشکر خسته و مغموم ایران با سه گل مغلوب بوسنی شود و تمام.

اما مطالبه اصلی مردم پس از پایان جام جهانی، حفظ کی روش بود که فدراسیون فوتبال ایران به رغم سنگ اندازی های آشکار و نهان وزارت ورزش و جوانان، سرانجام علی رغم بی پولی، کی روش را حفظ کرد به رویای موفقیت در جام ملت های آسیا.

بدون شک شیرین ترین دهه فوتبالی تمام روزهای سال 93 مربوط به مرحله گروهی جام ملت های آسیا بود. روزهایی که تیم کی روش از سد هر سه تیم عربی گروه گذشت. شکست بحرین، امارات و قطر اتفاقی نبود که قبل از آن کسی بسادگی روی آن شرط بندی کند. همین شروع خیره کننده همه را امیدوار کرد تا بسادگی از سد عراق بگذریم.

نیمه نخست مقابل همسایه پر دردسر را با موفقیت پشت سر گذاشتیم. با پیروزی یک بر صفر، بدون آنکه عراقی ها حتی یک بار علیرضا حقیقی را از نزدیک مشاهده کنند و یا دروازه اش را تهدید. اما لحظه لعنتی وقتی فرار سید که داور استرالیایی، پولادی را اخراج کرد. این پایان رویای ما بود. اگر چه در طول 120 دقیقه علی رغم یک نفر یار کمتر پا پس نکشیدیم و پس از هر چکی که خوردیم یکی محکمترش را زدیم اما امان از ضربات پنالتی در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های اسیا. تاریخ را ورق بزنید؛ شگفت آور است؛ هر بار، توجه کنید، هربار در این مرحله و یا مرحله بعدش کار ما به ضربات پنالتی کشیده است همیشه بازنده بودیم!

حضور ما در فینال می توانست دست کم کارنامه فوتبال در سال 93 را تا حدودی رضایت بخش کند اما حذف شدیم و این پایان یک رویا بود. مردم استقبال خوبی از کی روش و پسرانش در فردوگاه کردند اما باید قبول کرد این تاثیری در نمره منفی فدراسیون درسال گذشته ندارد.

میزبانی جام ملت های آسیا هم پرید

یکی از اتفاقاتی که وقوع آن دست کم می توانست کمی از تلخی های اتفاقات فوتبالی در سال 93 را بکاهد، رسیدن میزبانی جام ملت های 2019 آسیا بود. اما فوتبال ما به خاطر بسیاری از مسائل در رقابت با امارات بازنده شد. رئیس فدراسیون اعتقاد دارد، عدم ورود زنان به ورزشگاه ها دلیل اصلی شکست ما نیست چرا که ایران متعهد شده بود زنان خارجی بدون مشکل وارد ورزشگاه ها شوند اما مقاله سپ بلاتر در مجله فیفا که نسبت به عدم ورود زنان به ورزشگاه های ایران واکنش منفی نشان داده بود، واقعیتی برخلاف ادعای کفاشیان را نشان می دهد. در هر صورت چه به خاطر ورود زنان چه مسئله حق پخش تلویزیونی و اسپانسرشیپ، ما میزبانی را به امارات واگذار کردیم و این یکی دیگر از نمرات منفی ما در سال 93 بود.

کسب کرسی نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا

اما مهمترین اتفاقی که در سال 93 رخ داد و فوتبال ما می تواند نسبت به آن خوشبین باشد، نائب رئیسی علی کفاشیان در کنفدراسیون فوتبال آسیا بود. هنوز چند ماه تا انتخابات باقی مانده  اما از انجایی که از منطقه آسیای میانه، تنها کفاشیان، نامزد شده است از همین حالا می شود او را برنده این رقابت تک نفره دانست و اینک پس از سال ها فوتبال ما صاحب یک کرسی ارزشمند در فوتبال آسیا شده است. این اتفاق درست در سالی رخ داد که کفاشیان رکورد حضور در فدراسیون فوتبال ایران را شکست. پس از پیروزی انقلاب هرگز هیچ رئیسی نتوانسته بود 7 سال بر صندلی ریاست باقی بماند که کفاشیان این رکورد را از آن خود کرد و شاید حضور او در پست مهم نائب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا، موجب شود او برای چهار ساله سوم هم در انتخابات فدراسیون فوتبال ایران شرکت کرده و مهمتر از همه پیروز شود.

بخش ورزشی تبیان

مهدی طاهرخانی