آمار تاسف آور کارتن خواب های تهرانی

کنار ما زندگی می‌کنند، همین نزدیکی‌ها. زیر پل‌ها، داخل پارک‌ها، حاشیه اتوبان‌ها، زیرگذرها و... همه دار و ندارشان از زندگی چند تکه لباس کهنه پاره و یک کارتن مقوایی است که اگر هوا گرم باشد زیراندازشان می‌شود و اگر سرد باشد حکم رواندازی را پیدا می‌کند که از سرمای استخوان‌سوز شب‌های زمستان به آن پناه ببرند.

آمارها تکان دهنده است، 15 هزار کارتن خواب در پایتخت رقم ناچیزی نیست که بتوان بسادگی از کنار آن گذشت بخصوص وقتی برای اولین بار آمار رسمی کارتن خواب های پایتخت اعلام می شود آن هم از زبان شهردار تهران.

کارتن خواب هایی که خیلی هایشان نه بی سواد هستند و نه بزهکار فقط از بد زمانه به زندگی کارتن خوابی تن داده اند.

در میان کارتن خواب ها هم مترجم دیده می شود، هم فارغ التحصیل دانشگاه دولتی، هم کارشناس ارشد ادبیات و... همین کافی است برای رسیدن به این واقعیت تلخ که اگرچه حالا خیلی هایشان به وضع فلاکت باری افتاده اند، اما هر کدام از آنها روزی برای خودشان کسی بودند.

هر چند در سال های اخیر سازمان رفاه و خدمات اجتماعی شهرداری تهران با احداث گرمخانه هایی در سطح شهر شرایطی فراهم کرده که کارتن خواب ها بتوانند حداقل یک وعده در روز غذای گرم بخورند، حمام بروند و در صورت نیاز تحت معاینات پزشکی قرار بگیرند، اما این تنها کاری نیست که از دست سازمان های مسئول برای بهبود وضع زندگی کارتن خواب ها می توانست انجام شود.

اگرچه احداث گرمخانه ها برای اسکان موقت کارتن خواب ها تجربه موفقی بود، اما به دلیل ظرفیت محدود این مراکز و نوع کارکرد آنها، امکان نگهداری و حمایت دائم از این افراد در گرمخانه ها وجود ندارد و ناچار این افراد روزها باید این مراکز را ترک کنند و دوباره خیابان گرد شوند.

شاید اگر دیگر سازمان های مسئول از استانداری و بهزیستی گرفته تا نیروی انتظامی در این سال ها برای ساماندهی کارتن خواب ها جدی تر پای کار می آمدند و هر کدام شان در حوزه وظایف خود برای ترک اعتیاد، بازپروری، توانمندسازی، ایجاد اشتغال و شرایط اسکان شان قدمی برمی داشتند، حالا آمار کارتن خواب های پایتخت کمتر از اینها بود و حتی خیلی از آنها می توانستند شانس بازگشت دوباره به زندگی را پیدا کنند.

منبع: جام جم