اشعار حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام
(1)
با یاد عطش در غزلم همهمه افتاد
شعرم پر و بالی زد و درعلقمه افتاد
در حیرتم ای آب که آنروز چگونه
چشم تو به چشمان بنی فاطمه افتاد
بعد از لب خشکیده ات ای چشمه ی پاکی
زمزم چه شنیده است که از زمزمه افتاد
نزدیکی گودال زنی خسته زمین خورد
حیدر مددی کن، نکند فاطمه افتاد
سخت است تماشای سر و دشنه برادر!
حق داشت اگر خواهر تو این همه افتاد
آنها که شنیدند یدالله بدانند
این دست علی بود که در علقمه افتاد
از قافیه این شعر کم آورد ولی شکر
شور تو در این روضه همین یک نمه افتاد
عباس شاه زیدی
***
(2)
وقتی برای نام تو تصویر می کشم باور نمی کنم که فقط شیر می کشم
تو شیر بیشه ای و برای جواب خلق عباس را به صفحه ی تفسیر می کشم
دائم نگاه مهر تو با دوستان بوَد چون دشمن است دست تو شمشیر می کشم
تنها به لطف چشم تو باید اگر شبی یک یا حسین از ته دل سیر می کشم
از خاطرات کودکی ام عکس یک علم با حلقه های کوچک زنجیر می کشم
سر تا سر وجود من اشک است، آفتاب پای تو هرچه مانده به تبخیر می کشم
وقتی زبان اشک تو را درک می کنم مشک و لبان تشنه و یک تیر می کشم
آن صحنه ای که از روی زین واژگون شدی مثل غروب واقعه دلگیر می کشم
محسن عرب خالقی
***
(3)
وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای
خوش به حال لب اصغر که تو سقا شدهاى
آب از هیبت عبّاسى تو مىلرزد
بى عصا آمدهاى حضرت موسى شدهاى
به سجود آمدهاى یا که عمودت زدهاند
یا خجالت زدهاى وه که چه زیبا شدهاى!
یا اخا گفتى و ناگه کمرم درد گرفت
کمر خم شده را غرق تماشا شدهاى
سعى بسیار مکن تا که ز جا برخیزى
اندکی فکر خودت باش ببین تا شدهاى
ماندهام با تن پاشیدهات آخر چه کنم؟
اى علمدار حرم مثل معما شدهاى
مادرت آمده یا مادر من آمده است؟
با چنین حال به پاى چه کسى پا شدهاى؟
تو و آن قد رشیدى که پر از طوبى بود
در شگفتم که در این قبر چرا جا شدهاى؟!
علی اکبر لطیفیان
***
(4)
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
می خواهم از آن ساقی عاشق بنویسم نم نم به خروش آیم و هق هق بنویسم :
دل خون شد و از معرکه دلدار نیامد
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد"
در هر قدمت هر نفست جلوه ذات است وصف تو فراتر ز شعور کلمات است
در حسرت لب های تو لب های فرات است عالم همه از این همه ایثار تو مات است
از علقمه با دیده خونبار نیامد
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "
سقا تویی و اهل حرم چشم به راهت دل ها همه مست رجز گاه به گاهت
هرچند تو بودی و عطش بود و جراحت دلواپس طفلان حرم بود نگاهت
سقای ادب جلوه ایثار نیامد
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "
افتاد نگاه تو به مهتاب دلش ریخت وقتی به دل آب زدی آب دلش ریخت
فرق تو شکوفا شد و ارباب دلش ریخت با سجده خونین تو محراب دلش ریخت
صد حیف که آن یار وفادار نیامد
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد"
انگار که در علقمه غوغا شده آری خونبارترین واقعه بر پا شده آری
در بزم جنون نوبت سقا شده آری دیگر پسر فاطمه تنها شده آری
این قافله را قافله سالار نیامد
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "
ای علقمه از عطر تو لبریز برادر ای قصه دست تو غم انگیز برادر
بعد از تو بهارم شده پاییز برادر برخیز حسین آمده برخیز برادر
عباس ترین حیدرکرار نیامد
"ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "
حسین علاء الدین
***
(5)
ای دست تو تلاطم امواج آب ها
ای سایه ات نبود همه اضراب ها
"فهمیده اند جاذبه ی توست علّت"
نشکستن غرور زمین از شهاب ها
پرواز می کنی و همه غبطه می خورند
پشت سرت تمامی حدّ نصاب ها
در هرچه گفته اند نظر می کنم تویی
خارج از این شعور حساب و کتاب ها
مشک پر آب بر سر دستت گرفته ای
در انتظار آمدن تو رباب ها
امّا چه زود صحنه به هم خورد و می شوند
شرمنده ی زلال نگاه تو ... آب ها
علیرضا لک
***
(6)
تیغ از كمین دو دستِ تنم را گرفت و بُرد تا گاهواره پَر زدنم را گرفت و بُرد
از پشت نخل های شریعه تبر به دست گل برگ‌های یاسمنم را گرفت و بُرد
یك دشت نیزه حُرمتِ سی سال منصبِ ساقیِ تشنه‌ها شدنم را گرفت و بُرد
یك لشكرِ حسود و هزاران هزار تیر امیدِ آب داشتنم را گرفت و بُرد
تیری تمامِ آرزویم ریخت رویِ خاك مشكی كه بود در دهنم را گرفت و بُرد
رویی كه با سكینه شوم رو به رو نبود چَشمانِ رو به رو شدنم را گرفت و بُرد
ضربِ عمودِ آهنم انداخت بر زمین در خاك و خون توانِ تنم را گرفت و بُرد
سویِ خودش كشید مرا هر كسی رسید با نیزه عضوی از بدنم را گرفت و بُرد
با چكمه تیرهای تنم را شكست و ریخت آن بی‌حیا كه پیرهنم را گرفت و بُرد
دستی كریم بر سرِ زانو سرم گذاشت با بوسه بوسه اش مَحَنم را گرفت و بُرد
تا خیمه رویِ شانه‌ی قد كمانیش داغِ ز شرم سوختنم را گرفت و بُرد
دیدم ز نیزه وقتِ اسیری به كوچه ها زنجیرِ دستِ سینه‌زنم را گرفت و بُرد
علیرضا شریف
***
(7)
دل داده ام به نغمه ی ادرک اخای تو
با من چه کرد شور برادر بیای تو
ای مسجد وفا بدنت، روی خاک ها
گلدسته است یا که دو تا دست های تو
دست تو روی دست من و جبرییل هم
آورده است بال پریدن برای تو
با تو چه کرد دیدن قد دوتای من
با من چه کرد دیدن فرق دوتای تو
هارون من چگونه شکافد در این دیار
دریای غصه های دلم بی عصای تو
دیگر بس است گفتن روحی لک الفدا
دیدی که مستجاب شد آخر دعای تو
در پیش خیمه گفته ام" إرکب بنفسی انت"
یعنی که بی مبالغه جانم فدای تو
یک چشمه آب اگر که میان خیام بود
صد چشمه خون نبود کنون زیر پای تو
از خنده ها بلند شده های های من
از گریه ام بلند شده های های تو
عطیه سادات حجتی
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
