پنج شنبه تلخ
این روزها اتفاقات مهمی در نیویورک در حال وقوع است. اتفاقاتی که شاید بتوان آن را از مهم ترین رویدادهای انقلاب اسلامی در عمر سی و شش ساله اش دانست. نقل قول ها و خبرهای از این سو و آنسو رسیده حکایت از امکان توافقی مهم در موضوع هسته ای دارد.
توافقی که شاید یکی از برجسته ترین پرونده های یک دهه اخیر ایران را با فضای بین المللی در یک فرایند سیاسی ببندد یا به آرامی به سمت حل شدن پیش ببرد. البته بدیهی است که آن چه در این مذاکرات و احتمالاً شاید دور بعدی مذاکرات رخ می دهد تصمیم همه نظام است و بی تردید رهبری معظم انقلاب نیز بر آن اشراف کامل دارند و به تدبیر خویش کار را پیش خواهند برد اما این نافی دردناکی اتفاقی که روز چهارشنبه افتاد و واکنش دردناکتری که رییس جمهور محترم در قبال آن رویداد داشت نیست.
روز چهارشنبه ملاقاتی متفاوت در نیویورک پیش آمد و آن دیدار آقای روحانی با نخست وزیر انگلیس بود. تصویرهای تلویزیونی نشان می داد که فضای این دیدار بسیار مثبت و البته با لحاظ زبان دیپلماسی ثمربخش بوده است. دیداری که پس از انقلاب اسلامی سابقه نداشت و تحلیلگران آن را یک تصمیم بزرگ برای بهترشدن روابط ایران و جامعه بین الملل می دانستند. اما واقعه دردناک سخنرانی توهین آمیز و مداخله جویانه نخست وزیر انگلیس آن هم تنها پس از دو ساعت از دیدار با آقای روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل بود. نخست وزیر انگلیس از موضعی کاملاً بالا و بدون آن که بداند دقیقاً دارد با چه کشوری سخن میگوید، حرف هایی زد که سال ها بود هیچ مقام رسمی انگلیسی جرأت نکرده بود به ایرانیان بزند؛ حتی پس از این که سفارت این کشور در ایران اشغال شد.
تا کی قرارست سکوت کنیم و بگذاریم هر کسی از هر جایی که دلش می خواهد سری بلند کند و به هویت حکومت ما که یادگار امام بزرگوار ماست طعنه و کنایه ای بزند؟ مردم – حتی همان پنجاه و هفت دهم درصدی که به شما رأی داده اند- عقد اخوتی با شما نبسته اند که وزیر و وکیل و رییس جمهور دولت های مستکبر عالم هر چه خواستند بگویند و شما به صلاحدید خود سکوت کنید
حرف از شرط و شروط برای ایران، ادعای حمایت ایران از تروریسم، ادعای حرکت ایران به سمت ساخت سلاح هسته ای و از همه بدتر بیان این نکته که حکومت ایران، حکومتی است که به مردم خود هم بدی می کند حرف هایی بود که نخست وزیر گستاخ شده انگلیس به زبان آورد تا یک بار دیگر نشان دهد که به حکم آیه : و لا ترکنوا الی الذین ظلموا فتمسکم النار معلوم شود که نباید به اهل ظلم تکیه کرد و از آنان کمک خواست؛ در عین حال می شد دلخوش کرد به این واقعیت که به هر حال دشمن، دشمن است و از دشمن که به حکم آیه : قد بدت البغضاء من افواههم نمی شود توقع داشت که جز از کینه و توهم و دشمنی سخن دیگری به زبان آورد؛ آن چه توقع می رفت این بود که رییس جمهور محترم و مجموعه دستگاه دیپلماسی کشور واکنشی سریع، عزتمدارانه، انقلابی و ویژه داشته باشند تا کسی فکر نکند که ایران برای کنارآمدن با این مجموعه مستکبر که فکر می کند می تواند دنیا را بنابر اراده خود بچرخاند، حاضر است هر کاری بکند و با هر ذلتی کنار بیاید و از هر سخن تند و غیرمنطقی و موهنی بگذرد تا فعلاً مشکلاتش حل شود.
روی سخن من در این نوشته مستقیماً متوجه رییس جمهور محترم است که فارغ از همه توانایی هایی که دارد اولاً یک روحانی فهیم و ثانیاً یک دیپلمات برجسته است.
جناب آقای روحانی
آیا واقعاً شایسته نبود که سخنان زشت و بی ادبانه نخست وزیر کم خرد انگلیس به شکلی مناسب در سخنرانی شما پاسخ داده می شد؟ آیا وقتی بالاترین مقام رسمی یک کشور در آستانه مذاکرات مهم نیویورک چنین بی منطق سخن می گوید و به گونه ای اظهارنظر می کند که گویی حق دارد در مورد خصوصی ترین و داخلی ترین مسایل کشور ما حرف بزند، دستگاه دیپلماسی ما تنها باید به پاسخگویی سخنگوی وزارت خارجه اکتفا کند؟ آیا واقعاً در هفته ای که مزین به نام دفاع مقدس و یادآور جانفشانی هزارهزار جوان و پیر این مرز وبوم است – انسان هایی که رفتند تا عزت ایران اسلامی پایدار بماند – فضای سیاست خارجی ما باید چنان خرد و کم مایه به نظر برسد که نخست وزیری که حتی در کشور خود هم محبوب نیست و قبولش ندارند جرأت کند به مردم ما، حکومت ما و آرمان های ما توهین کند؟
جناب آقای روحانی!
این قصه قرارست تا کجا پیش برود؟ شما حتماً بهتر می دانید که موضوع هسته ای برای ایرانیان دیگر صرفاً یک مساله فنی نیست بلکه مساله ای است با عمق استراتژیک. مسأله هسته ای به عزت و سربلندی کشور ما پیوند خورده و ما نمی خواهیم برای خوشامد دیگران یک فناوری هسته ای ضعیف و کمرنگ داشته باشیم که آن هم مشحون باشد از توهین ها و منت هایی که سران این کشورهای مستکبر عالم بر سر من و شما بگذارند. تا کی قرارست سکوت کنیم و بگذاریم هر کسی از هر جایی که دلش می خواهد سری بلند کند و به هویت حکومت ما که یادگار امام بزرگوار ماست طعنه و کنایه ای بزند؟ مردم – حتی همان پنجاه و هفت دهم درصدی که به شما رأی داده اند- عقد اخوتی با شما نبسته اند که وزیر و وکیل و رییس جمهور دولت های مستکبر عالم هر چه خواستند بگویند و شما به صلاحدید خود سکوت کنید و آن وقت این مردم هم سکوت کنند. اگر سکوتی هست و همراهی ای خودتان بهتر می دانید که به خاطر محبت و ارادت و اعتمادی است که مردم به رهبری نظام دارند و الا فریاد در برابر چنین توهین هایی چیزی نیست که این مردم از آن بترسند حتی اگر میز مذاکرات به هم بخورد.
پنج شنبه خیلی منتظر ماندم که در سخنان رییس جمهور کشورم نشانه ای از اعتراض به سخنان نخست وزیر کم خرد انگلیس بیابم در سخن رییس جمهور چیزی نبود؛ من البته روزهایی که آقای روحانی پرشور و انقلابی بوده است کودک بوده ام و نمی توانم دانسته ها و تعلقاتم به انقلاب را هم وزن با تلاش های آقای روحانی بدانم ولی به عنوان یک جوان که می توان به رییس جمهور بگویم: گاهی کمی هم انقلابی شوید بد نیست...
دکتر محمد شیخ اسلامی سردبیر سایت تبیان
مطالب مرتبط:
