فوتبال ایران و هدف بزرگ آسیا

از وقتی جام جهانی فوتبال به پایان رسید و قبل از این که پای بازیکنان به فرودگاه برسد ماجرای عقد قرارداد مجدد با کارلوس کی روش آغاز شد و به نظر می رسد حتی با امضای رسمی این قرارداد همچنان کشمکش پابرجا بماند. در حقیقت نیمکت لرزان مربیان فوتبال به هیچکس رحم ندارد.

تیم ملی فوتبال ایران که با عقد قراردا با یکی از مربیان مطرح جهان توقعات بسیاری را به وجود آورد در طول مدت حضور کی روش رشد قابل توجهی نداشته است. این تیم اگرچه به جام جهانی صعود کرد و در دیداری به یاد ماندنی با آرژانتین بازی خوبی به نمایش گذاشت اما در نگاهی منصفانه هنوز با تیم دوست داشتنی مردم فاصله ای فراوان دارد. در این مسیر اشکالات بسیاری وجود دارد که یکی از عوامل اصلی سرمربی تیم ملی نام دارد.

البته هر نگاه منصفی باید به کارلوس کی روش زمان بدهد تا او تیمی را به میدان بفرستد که دست پرورده اش باشد. کی روش با حضور در ایران تیمی را تحویل گرفت که شاید در آن کمبودها موج می زد. او با نگاه جدی به استفاده از ایرانی های مقیم خارج اولین هنر خود را نشان داد. نمایش زیبای دژاگه و قوچان نژاد سد بزرگ ذهنی را شکست. البته این تصمیم هم در همه ابعاد موفق نبود. انتخاب داوری و بیت آشور و حضور آنها در جام جهانی در حالی که فرصت بازی نیافتند نشان داد که بد سلیقه گی هم در کار وجود دارد.

به هر صورت جام جهانی به پایان رسید. حساسیت های آن فرو نشست. در مقابل سیل کسانی که به کی روش و تیمش نمره قبولی دادند کارشناسانی هم بودند که با نگاه موشکافانه کارکرد تیم را به بوته نقد کشیدند. تیمی که به نظر می رسد اگرچه در مجموع عملکرد قابل دفاعی در جام جهانی داشت اما جز بیست دقیقه بازی برابر آرژانتین در 250 دقیقه دیگر دست بسته مقابل حریفانش فقط دفاع می کرد. به جز این ما مشکل بزرگ ضعف تاکتیک در تیم ملی را همچنان در کنار خود داریم.

تیم ملی اکنون کی روش را در کنار خود می بیند. این اتفاق در حالی رخ داد که مخالفانی هم داشت. این ماجرا از چند منظر قابل بررسی است. نکته مثبت این ادامه همکاری هنوز عقد قرارداد با یک مربی مطرح جهان است. کسی که امروز بیشتر از همه با تیم ملی ضعف ها و قوت هایش آشناست. او حریفان آسیایی ما را هم خوب می شناسد. در کنار این همه عوامل همراه تیم ملی باید باور کنند که برای حضور در تیم ملی باید به برنامه هایی ثابت احترام کامل بگذارند.

قرارداد اخیر کی روش نکات مثبت دیگری هم دارد. در پی مخالفت های صورت گرفته کی روش فهمید که خان فوتبال ما نیست. این یک نفر است که باید در یک مجموعه کار کند. او اگرچه فرمانده است اما در واقع سربازی در یک تیم است. کسی که حق ندارد خارج از شرح وظایف خود برای دیگران تعیین تکلیف کند. اگرچه وجود نوکر صفتان پیرامون فوتبال باز هم کی روش را فریب خواهد داد.

تیم ملی فوتبال جام جهانی را به پایان برده و فارغ از نتایج و عملکردش اکنون در مرحله ای تازه قرار دارد. ایران اگر در جام جهانی یک تیم دفاع کننده بود الان در جام ملتهای آسیا که در پیش است هرگز اجازه دفاع مطلق را ندارد. ایران به عنوان یک تیم مدعی اکنون باید تیمش را به گونه ای اماده کند که هجوم حرف اول و آخرش باشد. این همان نکته ای است که کی روش باید به آن توجه ویژه معطوف کند. این آخرین فرصت کی روش برای تثبیت جایگاهش در فوتبال ایران به شمار می رود. به طور قطع اگر کی روش موفق به ارائه تیمی هجومی نشود باید بار سفر خود به پرتغال را هرچه سریع تر ببندد.

تیم ملی فوتبال ایران متاسفانه از نظر بازیکن طراز اول جهانی و آسیایی سخت در مضیقه است اما حتی چنین واقعیتی نمی تواند کی روش را از بار مسئولیت رهایی دهد. امروزه کل آسیا درگیر این مشکل است. به جز ژاپن و کره که چند بازیکن مطرح در لیگ اروپا دارند سایر کشورهای آسیایی در بدترین دوره فوتبالی خود هستند و ما اگر امروز موفق به قهرمانی در جام ملت های آسیا نشویم به طور حتم سالهای سال همچنان باید در حسرت بمانیم تا پس از سال 1976 ورود این جام به ایران رویا فرض شود.

با نتایج ضعیف ایران در بازی های آسیایی که با کادری ضعیف(از وینگادا گرفته تا افاضلی و..) شکل گرفت اکنون کی روش مسئولیت و هدف بزرگ فتح جام ملت های آسیا را پیش رو دارد. اگرچه عنوان می شود که زمان بسیاری از دست رفته اما فراموش نکنیم در همین فرصت موجود می توان با برنامه ریزی مناسب کاری کرد که تیم ایران در اوج آمادگی راهی استرالیا شود و طلسم نزدیک به چهل ساله را بشکند. در این راه همه باید مددکار باشند. کارشکنی و چوب لای چرخ تیم ملی گذاشتن خیانت بزرگی به فوتبال و مردم است که باید در این باره با خاطیان برخورد جدی داشت.

امیدواریم این بار کی روش با انتخاب هایی بهتر و با پشتیبانی لازم با قهرمانی در آسیا موجبات شادی مردم را فراهم آورد.