تیر نگذاشت که یک جمله به آخـــر برسد

هیچ کس حدس نمی‌زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی‌خواســت فرات

یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد؟

با دو انگشت همین حنجره می‌شــد پاره

چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد

خوب شد عرش همه نـور گلو را برداشت

حیف خون نیست برین خاک ستمگر برسد؟

دفــــن شــــد تا بدنــــش نعــــل نبینــــد

اما دســـت یک نیزه بر آن حلق مطهر برسد

شعــــله‌ور می‌شود این داغ دوباره وقتی

شیـــــر در سینه‌ی بی کــــودک مادر برسد

زیر خورشید، نشسته به خودش می‌گوید

تیــــر نگذاشت که آن جمله به آخــــر برسد

تبســــــم کن جـــــواب خنده‌ی جان‌پرورت با من

خــــدا دانـــــد چه کــــردی در نگاه آخـرت با من

نه تنها می‌کنــم تشییع جســـــمت را به تنهایی

که در جمع شهیدان اســـت دفن پیکـــرت با من

سپــــر گشتن به استقبال پیکان عــــدو با تــــو

بـــرون آوردن تیــــر ستـــــم از حنجــــرت با من

تن پاک تــــــو پشت خیمه‌ها همســــایه‌ی اکبر

چهل منــــزل به نوک نیزه‌ی دشمن سرت با من

چو خواهد بـــــر تو گـــــرید اول از من رو بگرداند

ز بــــس دارد وفـــــا و مهــــــربانی مادرت با من

اگـــــر زخـــــم گلویت را ببیند بــــر ســر دستم

چه خواهد گفت در خیمه سکینه خواهرت با من

تو خامـــوش از سخن گــردیده‌ای اما سخن گوید

دو چشــــم بســته و حلق ز گل نازک‌ترت با من

شـــود آغـــوش من هــم مقتل تو هـــم مزار تو

بُوَد چـــون جان من تا حشـر جسم اطهرت با من

اگـــــــر پایین پایم جســــم پاک اکبــــــرم باشد

شکســــتِ سینه‌ام، قبـــــر علیِّ اصغرم باشد